Co to jest 'wewnętrzne dziecko'?

Pojęcie ‘wewnętrznego dziecka’ jest często używane przez psychoterapeutów. Wywodzi się ono z Analizy Transakcyjnej stworzonej przez Erica Berna w połowie poprzedniego stulecia . Bern zaproponował Model Strukturalny 3 Stanów Ego: Rodzica, Dorosłego i Dziecka. Stan Ego to stan psychiczny człowieka, na który składa się jego myślenie, odczuwanie i działanie w danej chwili. Stan Ego jest zmienny w czasie i natężeniu.

Stan Ego Dziecka to właśnie przysłowiowe ‘wewnętrzne dziecko’. To sposób w jaki osoba myśli, czuje i działa w danej chwili, a który wynika z jej doświadczeń z przeszłości, kiedy sama była dzieckiem. Stan Dziecka to chyba najbardziej delikatny i wrażliwy ze stanów psychicznych. Tu skryte są nasze dziecięce potrzeby, pragnienia, uczucia i sposoby radzenia sobie ze światem i innymi ludźmi, którzy, gdy byliśmy dziećmi być może nie potrafili sprostać naszym potrzebom.  

‘Wewnętrzne dziecko’ kształtuje nasze ‘wewnętrzne Ja’ i jednocześnie określa w jaki sposób budujemy relacje z innymi, bo przecież każde dziecko uczy się jak być w relacji poprzez relację ze swoimi rodzicami.

Poniżej chcę Wam przybliżyć trzy rodzaje ‘wewnętrznego dziecka’, które każdy z nas może w sobie rozpoznać. Mowa tu o Dziecku Przystosowanym, Dziecku Buntowniku i Wolnym Dziecku.

Dziecko Przystosowane

Cechą charakterystyczną tego Dziecka jest duża uległość w relacjach, ale także dbałość o relacje, nawet kosztem swoich potrzeb. Przystosowane Dziecko czuje, że w relacji z innymi powinno ustąpić, nie walczyć o swoje, a co za tym idzie nie powinno tworzyć sytuacji konfliktowych. Woli wycofać się lub dostosować. Często nie zna swoich potrzeb, bo skupia się głównie na potrzebach innych osób. O swoje potrzeby dba w sposób bierny – jak dostosuje się do innych, to jest szansa, że oni zajmą się jego potrzebami.

Skąd we mnie tyle Przystosowanego Dziecka?  

Zapewne ktoś, kto ma w sobie dużo Przystosowanego Dziecka mierzył się z dominującym, nakazowym i często krytycznym opiekunem, lub był w sytuacji, która w czasie jego dzieciństwa nie dawała mu możliwości bycia swobodnym dzieckiem, które nie musi martwić się o innych, ani o to co powiedzą inni.

Przystosowane Dziecko musiało szybko wydorośleć i dopasować się do wymogów opiekunów lub sytuacji.

Jednocześnie każdy z nas ma w sobie Przystosowane Dziecko, które jest chętne do współpracy, przestrzega zasad prawa i wie jak się zachować w towarzystwie. To mogą być pozytywne aspekty przystosowania. Ostatecznie każdy z nas, chce być akceptowany przez innych i przynależeć do grupy. W tym pomaga nam nasze Przystosowane Dziecko.

CDN. O Dziecku Buntowniku i Wolnym Dziecku dowiesz się w drugiej części artykułu.